خداوند متعال به موسی (ع) می فرماید:
«أقِمِ الصَّلاةَ لِذِکری» تو که موسی هستی، باید نمازت برای یاد من و اُنس با من باشد (نه برای اینکه به تو غذا دادم یا اینکه تو را امان دادم و نه برای اینکه نماز تو را از فحشاء و منکر باز می دارد؛ چون موسی (ع) اهل فحشاء و منکر نبود و یاد نان و امنیت برای موسی (ع) در شأن خداوند متعال نیست).
نماز تو باید برای یاد من باید و یاد من، تنها وسیله ی آرامش است:
«اَلَّذین آمنوا و تطمئنُّ قلوبهم بذکر الله ألا بذکر اللهِ تطمئنُّ القُلوب»
و آرامش، سکوی پرواز به سوی خداوند است:
«یا أیَّتها النَّفسُ المطمَئِنَّة * ارجعی إلی ربّکِ راضیةً مرضیَّة»
منبع:کتاب شیوه های دعوت به نماز-ص 96-نوشته ی استاد قرائتی
آرامش بخش ترین چیزی که در این دنیا دارم همین موقع نماز خواندن است.