جام نماز سایت تخصصی نماز
اصالت قیام سیدالشهدا بر پایه نماز بود. کوفیان که با نماز علی(علیه السلام) آشنا بودند، تاب نماز مستانه یزید را نیاوردند و طی نامه‌ای بلند بالا که به مهر و امضای سران کوفه رسیده بود، از حسین بن علی (علیه السلام) دعوت کردند که به کوفه بیاید و آنها را از شر یزید و اعمالش برهاند. چرا که یزید شریعت را به سخره گرفته و نماز را درباری کرده است. هنگام نماز ظهر عاشورا، اوحدی از صحابه آن حضرت (عليه‌السلام)، به مقام منيع سپر قرارگرفتن مشرف شدند.
يكی از آن چهره های شيدای شهادت «سعيد بن عبد الله حنفی» بود كه به عرض امام زمان خود(عليه‌السلام) رساند: حدود هزار و دويست فرسخ راه را در شرايطی ناامن پيمودم تا زمينه اين نهضت فراهم گردد، زيرا وی يكی از رجال مذهبی كوفه و از راقمان نامه و پيک رسمی مجاهدان بود. فاصله كوفه تا مكه از راهی كه تردّد مي شد، سيصد فرسنگ بود و او يعنی سعيد بن عبدالله، بار اول به منظور ابلاغ دعوتنامه از كوفه به مكه رفت و بار دوم در جريان اعزام مسلم بن عقيل از مكه به كوفه بازگشت و بار سوم برای گزارش و كسب تكليف نهايی از كوفه به مكه رفت، و بار چهارم در پای ركاب امام حسين (عليه‌السلام) از مكّه به كربلا كه در محدوده كوفه است برگشت. حضرت سيّد الشهدا (عليه‌السلام) به او اجازه ايستادن در برابر تير مهاجمان را داد تا نماز آن حضرت تمام شود. آخرين رمقی كه از اين سعيد شهيد مانده بود، عرض كرد: «آيا به عهدم وفا كردم». امام حسين (عليه‌السلام) فرمود: آری تو در بهشت پيش منی.[۱]
آگاه سازی مسلمانان
امام حسین (علیه السلام) به قصد حج، از مدینه خارج شد و به همراه کاروان و اهل بیت خود رهسپار مکه شد. زائر مسجدالحرام، از هر وقتی برای افشاگری علیه یزید بهره می‌جست. ملاقات‌ها، سخنرانی‌ها، خطبه‌ها و… با تمام توان برای احیای دین تلاش می‌کرد. در سخنرانی‌های بعد از نماز از فساد دستگاه خلافت پرده برمی‌داشت و مسلمین را دعوت به احیای دین می‌فرمود. اصلاً همه برنامه‌ریزی‌های مبارزانه‌اش بر مبنای اوقات نماز بود. همین امر، محوریت نماز را در عملکرد سیدالشهدا (علیه السلام ) گواه است.
نماز شب عاشورا
گفتگوی عباس بن علی (علیه السلام ) در دل سیاه عمر سعد اثر کرد. جنگ به روز دهم موکول شد. صحبت‌های امام با همراهان پس از نماز شب عاشورا، عده‌ای را از همراهی قافله عشق محروم کرد و عده‌ای را به آن افزود. آنان که عذری داشتند و یا حق الناسی بر ذمه، در تاریکی شب، با چشمانی اشکبار، از والاترین مردمان روزگار، وداع کردند و راهی دنیای پرآشوب گشتند. در عوض کسانی که دل‌هایشان پذیرای پرتو روشنی بخش الحان خدایی حسین (علیه السلام) شده بود به خیل عشاق پیوستند. روایت شده که تعداد ۳۲ نفر از لشکر عمر سعد از سپاه ظلم گریخته و به جمع یاران اباعبدالله ( علیه السلام) پیوستند. [۲]
تغییر تاریخ به خاطر نماز
پس از تنگ کردن محاصره بر امام حسین ( علیه السلام ) و یارانشان، لشکر عمر سعد به تحریک شمر و امثالهم، تصمیم به آغاز جنگ و ختم قائله گرفتند. در سپاه یزید شلوغی افتاده بود. گرد و خاک و شیهه اسبان به هوا بلند شد. امام حسین (علیه السلام)، به حضرت عباس (علیه السلام ) مأموریت داد تا علت را جویا شود و سر از کار سپاهیان دشمن درآورد.
عباس بن علی(علیه السلام) پس از اطلاع از موضوع، به نزد برادر بازگشت و خبر از آغاز جنگ داد:« می‌گویند یا باید با یزید بیعت کنی یا آماده جنگ باش» امام حسین (علیه السلام ) برادر را در آغوش گرفت و فرمود:«به خدا که زیر بار بیعت با یزید نخواهم رفت. به نزد آنان برگرد و تلاش کن تا جنگ را به فردا موکول کنی تا امشب را به نماز و راز و نیاز با خدا بپردازیم. فقط خدا آگاه است از میزان علاقه‌ام به نماز و دعا و استغفار» [۳]
کلام آخر
«اشهد انک قد اقمت الصلاه»
شهادت می‌دهم که تو نماز را برپا داشتی، چه برپا داشتنی! نمازی که نور نهضت حسین (علیه السلام) را به نیاز عزت شیعیانش به میراث گذاشت. یزید و عمر سعد و شمر و ابن زیاد و… هم نماز می‌خواندند. چه بسا زانوانشان از کثرت و اطاله سجده، پینه بسته بود. اما تفاوت نماز امام حسین (علیه السلام ) با نماز اموی جماعت، فرق بین ریگ است با صحرا.
آری امام حسین (علیه السلام) سپر شد برای نماز.
[۱] اللهوف ص۱۰۸, سروش هدایت ج۲ ص۲۱۱
[۲] ارشاد مفید،ج۲، ص۹۳ [۳] بحار الانوار، ج۴۴، ص۳۹۲
